لیپ تصویری که مشاهده می کنید گلچینی از سخنان حجت الاسلام علیرضا پناهیان، درباره دسته های عزاداری است. متن این کلیپ هم در ادامه آمده است:
اصلا این صحیح نیست که دهه عاشورا برای کسب معارف اهل بیت هیات راه بیاندازیم ده شب پای سخنرانی برویم، اما دسته نرویم. نه، یعنی چی؟ یک شب برید دسته.

و تو چه میدانی دسته عزاداری چیست؟

آیا دسته عزاداری برای اراذل و اوباشه؟

آیت الله بروجردی که خاک پای دستۀ عزاداری رو طوطیای چشمش می‌کرد، عشق به اراذل و اوباش داشت؟!

حضرت امام فرمود: مکتبی که پایش هیاهو نباشد. به سر و سینه زدن نباشد، نمیماند می‌میرد.(صحیفه امام، ج8، ص527)

من از بچه مذهبی که که دسته نمیره، سینه نمیزنه، بدم می‌آید.

مودت واجبه نه محبت.

مودت فرقش با محبت اینه که ابراز شدنیه. چقدر ابراز کردی؟

دانلود
دانلود
یک زمانی اعلام کردند کلاس عزاداری در عاشورا بالا رفته، به جای دسته، تظاهرات به سمت میدان امام حسین(ع)، به‌جای علم و کتل، پلاکارد بیاورید. حضرت امام جلوش رو گرفتند، فرمودن دستجات به همان شیوه سنتی.(صحیفه امام،ج15، ص333)

حالا رسم شده هر کس میتونه یک گوشه‌اش رو میزنه.

عَلم برای کمر ضرر داره. از کی تا حالا کمر شده از اصول دین؟ خب علم سبکتر بردارند.

آخه این چه تحلیلیه؟ هر کس یک تیکه میاد.

آقا گوسفند قربونی می شه، بهداشتی نیست.

یک دفعه یادش می افته عَلَم شکل صلیبه. بابا پس تو هم اگر دست‌هاتو باز کنی، میشه شکل صلیب؟

یک دفعه یادش می افته حیوان جاندار رو علمه. بابا این طاووسه، المهدی طاووس اهل الجنه

یک دفعه یاد موسیقی می افته که چرا ابزار موسیقی در دسته امام حسین(ع) هست؟

بابا این تنبک که نیست، این طبل رزمه .

بزن آقا راحت باش طبل رزمه.

تمام شهرها باید صدای طبل بلند شه.

رفته دانشگاه، انگشتی سینه می زنه. آخه چرا؟ سینه بزن.

دو زار سواد پیدا میکنه،دیگه نوحه جواب نمیده.

در هیأت قم ما، هر کس مدرس حوزه بود، می‌گفتیم تو میاندار باش.

قاری میاد عزاداری، نوحه جواب نمیده که صداش خراب میشه برای قرآن. آقا قرآن و عترت شما جداست؟

دسته عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) را جدی بگیرید.

دستۀ عزاداری مودت است، مودت یعنی ابراز محبت. محبتت را در دستۀ عزاداری امام حسین(ع) ابراز نکنی، کجا می‌خواهی ابراز نکنی؟

خدایا ما را جزء اقامه کنندگان عزای امام حسین قرار بده.

1. در این روز عبیداللّه‏ بن زیاد نامه‏ای برای عمر بن سعد فرستاد كه: من از نظر نیروی نظامی اعم از سواره و پیاده تو را تجهیز كرده‏ام. توجه داشته باش كه هر روز و هر شب گزارش كار تو را برای من مي‏فرستند.

2. در این روز “حبیب بن مظاهر اسدی” به امام حسین علیه‏السلام عرض كرد: یابن رسول اللّه‏! در این نزدیكی طائفه‏ای از بنی اسد سكونت دارند كه اگر اجازه دهی من به نزد آنها بروم و آنها را به سوی شما دعوت نمایم.

امام علیه‏السلام اجازه دادند و حبیب بن مظاهر شبانگاه بیرون آمد و نزد آنها رفت و به آنان گفت: بهترین ارمغان را برایتان آورده‏ام، شما را به یاری پسر رسول خدا دعوت مي‏كنم، او یارانی دارد كه هر یك از آنها بهتر از هزار مرد جنگی است و هرگز او را تنها نخواهند گذاشت و به دشمن تسلیم نخواهند نمود. عمر بن سعد او را با لشكری انبوه محاصره كرده است، چون شما قوم و عشیره من هستید، شما را به این راه خیر دعوت مي‏نمایم… .

در این هنگام مردی از بني‏اسد كه او را “عبداللّه‏ بن بشیر” مي‏نامیدند برخاست و گفت: من اولین كسی هستم كه این دعوت را اجابت مي‏كنم و سپس رجزی حماسی خواند:

قَدْ عَلِمَ الْقَومُ اِذ تَواكلوُا وَاَحْجَمَ الْفُرْسانُ تَثاقَلُوا
اَنِّی شجاعٌ بَطَلٌ مُقاتِلٌ كَاَنَّنِی لَیثُ عَرِینٍ باسِلٌ

“حقیقتا این گروه آگاهند ـ در هنگامی كه آماده پیكار شوند و هنگامی كه سواران از سنگینی و شدت امر بهراسند، ـ كه من [رزمنده‏ای] شجاع، دلاور و جنگاورم، گویا همانند شیر بیشه‏ام.“

سپس مردان قبیله كه تعدادشان به 90 نفر مي‏رسید برخاستند و برای یاری امام حسین علیه‏السلام حركت كردند. در این میان مردی مخفیانه عمر بن سعد را آگاه كرد و او مردی بنام “ازْرَق” را با 400 سوار به سویشان فرستاد. آنان در میان راه با یكدیگر درگیر شدند، در حالی كه فاصله چندانی با امام حسین علیه‏السلام نداشتند. هنگامی كه یاران بني‏اسد دانستند تاب مقاومت ندارند، در تاریكی شب پراكنده شدند و به قبیله خود بازگشتند و شبانه از محل خود كوچ كردند كه مبادا عمر بن سعد بر آنان بتازد.

حبیب بن مظاهر به خدمت امام علیه‏السلام آمد و جریان را بازگو كرد. امام علیه‏السلام فرمودند: “لاحَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّه‏ِ”

منبع: کتاب منتهی الامال اثر حاج شیخ عبّاس قمی

و منبع اینترنتی

باسمه تعالی

السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

مراسم پنجمین سالگرد عروج عرفانی و باشکوه و پاکِ انسانی مخلص و عارفی زاهد ، موسس قدیمی ترین حوزه علمیه خواهران استان فارس ؛ سرکار خانم دکتر سیمین تاج مویدی روز دوشنبه 19 مهر از ساعت 12 در مکتب مقدسه حضرت زهرا(سلام الله علیها) (حوزه علمیه الزهرا شیراز) برگزار می شود.

بدین وسیله از تمامی شاگردان دور و نزدیک ایشان و هم چنین اساتید خواهر حوزه های علمیه شهر شیراز دعوت می شود تا در این مراسم شرکت نمایند.

صدای گریه و شیون نامحرم  که در عزای اهل بیت علیهم السلام است (با توجه به کنار هم بودن قسمت زنان و مردان هیئت) برای مردان چه حکمی دارد؟

پاسخ:  در صورتی که مفسده ای نداشته باشد فی نفسه اشکال ندارد.

مطابق با فتوای آیت الله خامنه ای

نويسنده :محمدرضا فؤاديان‏

از نواى غريبانه استغاثه امام حسين(ع)، سال‏ها و قرن‏ها مى‏گذرد، اما انعكاس آن را مى‏توان در لحظه لحظه تاريخ به گوش جان شنيد، اين فرياد نه تنها رو به خاموشى و افول نگذاشته، بلكه هر روز رساتر و پرصلابت‏تر، خروش وجوشش آزادگان عالم را افزوده است.

گويا امام حسين (ع) سال‏ها و قرن‏ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است؛ تا امام عصر (عج)، ندايش را پاسخ گويد؛ پرچم بر زمين مانده‏اش را به دوش گيرد؛ داغ‏هاى كهنه‏ اش را التيام بخشد و آرمان‏هاى بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسين(ع) است و حضرت مهدى (ع) پاسخ دهنده آن. در اين گستره بى‏انتها و افق‏هاى دور آن، كسى به خروش و التهاب فرزندش كه براى رسيدن آن روز، گذر آرام آرام و جانكاه لحظه‏ها را به تماشا مى‏نشيند و روزها و سال‏ها را با چشمان منتظرش بدرقه مى‏كند وجود ندارد.

به راستى چه رمزى مهر سكوتْ بر لبان بسته و چه سرّى در اين ميان رخ پنهان كرده است؟ چرا ياد امام حسين(ع) هميشه و همه جا، همراه و هم پاى ياد حضرت مهدى (ع) است؟ چرا هر جا سخن از حسين(ع) است، نام حضرت مهدى(ع) نيز رخ مى‏گشايد؟ چرا عاشورا روز ((ظهور)) است و ياد حسين (ع) آغازين كلام مهدى (ع)…؟

اين گفتار مى‏كوشد گوشه‏هايى از اين ارتباط و پيوست را، از منظرهاى مختلف و در ابعاد گوناگون بررسى كند و فهرست وار آنها را در چهار بخش (همراه با قرآن، همراه با روايات، ادعيه و زيارات، تشرفات) و يك خاتمه برشمارد تا به عنوان دستمايه برخى از محققان و مبلغان و نيز ابزارى براى تحقيق و پژوهش بيشتر و مقدمه‏اى براى كشف زوايايى ديگر از حقايق نورانى حيات اين دو امام همام (ع) باشد. گرچه بررسى و تحليل اين پيوستگى‏ها و نيز نتايج و آثار آن، مجالى ديگر و فرصتى فراخ‏تر مى‏طلبد و گشودن گره اسرار اين پيوستگى‏ها، دل‏هايى راز دان و جان‏هايى آگاه از آن اسرار را مى‏طلبد.

 امام حسين (ع) از نگاه امام مهدى (عج)

سعد بن عبدالله قمى گويد: به امام عصر - اوراحنا له الفداه - عرض كردم: ((اى فرزند رسول خدا! تأويل آيه ((كهيعص)) چيست؟ فرمود: ((هذه اگ‏روف من انباء الغيب، اطلع الله علشا عبده زكريا، د قيّك‏ا عط تمد (ص) و ذلك ان زكريا سأل ربه ان يعلّمه اى‏ء اگ‏مسة فاهبط عليه جقئيل فعلّمه اياها…؛(1) اين حروف از اخبار غيبى است كه خداوند زكريا را از آن مطّلع كرده و بعد از آن داستان آن را به حضرت محمد (ص) باز گفته است…)).

داستان از اين قرار است كه: زكريا از پروردگارش درخواست كرد كه ((اسماء خمسه طيّبه)) را به وى بياموزد. خداوند، جبرئيل را بر او فرو فرستاد و آن اسماء را به او تعليم داد.

زكريا چون نام‏هاى محمد، على، فاطمه، و حسن (عليهم السلام) را ياد مى‏كرد، اندوهش بر طرف مى‏شد و گرفتاريش از بين مى‏رفت. و چون حسين (ع) را ياد مى‏كرد، بغض و غصّه، گلويش را مى‏گرفت و مى‏گريست و مبهوت مى‏شد.

روزى گفت: بارالها! چرا وقتى آن چهار نفر را ياد مى‏كنم، آرامش مى‏يابم و اندوهم بر طرف مى‏شود؛ اما وقتى حسين را ياد مى‏كنم، اشكم جارى مى‏شود و ناله‏ام بلند مى‏شود؟

خداى تعالى او را از اين داستان آگاه كرد و فرمود: ((كهيعص))! ((كاف)) اسم كربلا و ((هاء)) رمز هلاك عترت طاهره است، و(( ياء)) نام يزيد ظالم بر حسين (ع) و ((عين)) اشاره به عطش و ((صاد)) نشان صبر او است.

زكريا چون اين مطلب را شنيد، نالان و غمين شد و تا سه روز از عبادتگاهش بيرون نيامد، و به كسى اجازه نداد كه نزد او بيايد. و گريه و ناله سر داد و چنين نوحه گفت:

بارالها! از مصيبتى كه براى فرزند بهترين خلايق خود، تقدير كرده‏اى دردمندم.

خدايا! آيا اين مصيبت را بر آستانه او نازل مى‏كنى؟ آيا جامه اين مصيبت را بر تن على و فاطمه مى‏پوشانى!؟ آيا اين فاجعه را بر ساحت آنان فرود مى‏آورى؟

بعد از آن گفت: بارالها! فرزندى به من عطا كن تا در پيرى چشمم به او روشن شود و او را وارث و وصىّ من قرار ده؛ آنگاه مرا دردمند او گردان؛ همچنان كه حبيبت محمد را دردمند فرزندش گرداندى.

خداوند، يحيى را به او بخشيد و او را دردمند وى ساخت. و دوره حمل يحيى شش ماه بود و مدت حمل امام حسين (ع) نيز شش ماه بود و براى آن نيز قضيه‏اى طولانى است.

منبع