خداوندا ما انسانیم،

خداوندا ببخش که سخت محتاجیم ، خداوندا آگاهی و عزت را از تو میخواهیم ، خداوندا تو که تمام فرشتگان درگاهت را به پای آدم به سجده افکندی ، اینک چرا بندگانت به پای دیو صفتانی از جنس ابلیس به خاک افتاده اند .

ای مظهر تمام خوبی ها ، در تو به دنبال خود میگردیم ، خودی که سالیان دراز است در پهنای هستی فراموشش ساخته ایم.

الهی ، به عدالت و حق نبود آنچه  به من بخشیده ایی ،هر آن چیز را که عطا کرده ایی ، من کودکی ناسپاسم که قدر ذره ایی از بخششت را ندانسته ام .

خداوندا ، صالحان را به چه زیور ساخته ایی؟! خداوندا چگونه تاب و تحمل نامهربانی ما را داری ؟! به راستی واژه ی صبور کلمه ایست به ظاهر آشنا برای تو و ما در اوج ناآشنایی از آن به سر می بریم .

خداوندا، آدمیان حتی به خود هم ظلم میکنند . حتی به نفس خویش هم وفادار نیستند . همه در پی تلاطمی از جنس طمع و حرص دنیا گم شده اند . آنان آخرت را فراموش ساخته اند ، تو را از یاد برده اند ، هر یک در منزل خویش خداوندگارانی از جنس بخل و حسد و کینه و ثروت و زن و فرزند ساخته اند و مدام در پی تقدیس و عبادت آنان اند ، گاهی از روی عادت در مقابل تو نمازی به جا می آورند . نمازی از جنس عادت ، نه عشق. ..
خدای من ، ای زیبا ترین احساس هستی ،

ای که بدون تو هیچم و هیچ خواهم ماند ،

نمازی از جنش عشق عطایم فرما،

دنیایی از جنس عزت و آزادگی ،

زندگی همراه با ایمان و یقین ،

مرگی با فرجام شهادت و آخرتی همراه با خودت ،

بهشتی در جوار تمام پرهیزکاران درگاهت که تو را با عمق وجودشان دریافتند ، با تو خو گرفتند و با تو نفس کشیدند.

خداوندا ، من فقط خودت را از خودت میخواهم . خودت را به من عطا کن.

رویا محمودی