به سند معتبر از محمد بن حسین روایت شده است که حضرت امام حسن عسکری(ع)در روز جمعه هشتم ماه ربیع الاول سال260ارت وقت نماز بامداد به سرای باقی رحلت فرمود،ودر همان شب نامه های بسیار به دست خود به اهل مدینه نوشته بود ،در آن وقت نزد حرت حاضر نبودمگرجاریه آن جناب که او را صیقل می گفتند و غلام آن جناب که او را عقید می نامیدند وآن کسی که مردم بر او مطلع نبودند یعنی حرت صاحب الامر(عج).عقید گفت :درآن وقت امام حسن (ع)آبی طلبید که با مصطکی جوشانیده بودند و خواست که بیاشامد و چون حاضر کردیم ،فرموداول آبی بیاورید که نماز کنم .چون آب آوردیم ،دستمالی در دامن خود گسترد و وضور ساخت و نماز بامداد را ادا کرد و قدح آب مصطکی که جوشانیده بودند گرفت که بیاشامد ،از غایت ضعف و شت مرض دست مبارکش می لرزید و قدح بر دندان های شریفش می خورد ،چون آب را بیاشامید و صیقل قدح را گرفت روح مقدسش به عالم قدس پرواز نمود.شهادت آن حضرت را اکثر محدثان هشتم ماه ربیع الاول سال دویست شصتم هجرت دانسته اند و بعضی گفته اند که مدت امامت آن حضرت شش سال بود.
ابن بابویه و دیگران گفته اند که معتمد آن حضرت را به زهر شهید کرد.
منبع:علامه مجلسی(تاریخ زندگانی چهارده معصوم(علیهم السلام))،جلاءالعیون،علامه مجلسی، چاپ چهارم،تهران:آدینه سبز،1386،ص997