بسم الله الرحمن الرحیم

ابوالصّلت هروی می­گوید: از امام رضا علیه السلام شنیدم که فرمود: خداوند عزوجل به یكی از پیامبرانش وحی فرمود كه فردا صبح، اولین چیزی را که دیدی، بخور، دومی را پنهان کن، سومی را قبول کن، چهارمی را ناامید نكن و از پنجمی فرار کن. فردا صبح، حرکت کرد و در راه به كوهی سیاه و بزرگ رسید. ایستاد و گفت: پروردگار به من دستور داد که این را بخورم و تعجب کردم. سپس با خود گفت:‌ پرودگارم به من دستوری می دهد که توانایی انجام آن را داشته باشم. سپس به طرف آن حرکت کرد که آن را بخورد، و هر قدر که به آن نزدیک می­ شد، كوه كوچك­تر می شد تا به آن رسید و آن را به اندازۀ یک لقمه یافت، آن را خورد و از هر غذایی لذیذتر بود.

سپس حرکت کرد و تشتی از طلا یافت و گفت: پروردگارم به من دستور داده که این را پنهان کنم،‌ حفره ­ای ایجاد کرد و تشت را درون آن قرار داد و خاک بر آن ریخت و حرکت کرد، پشت سر خود را نگاه کرد و متوجه شد که تشت نمایان شده است، ‌با خود گفت:‌ من، کاری را که پروردگارم دستور داده بود، انجام دادم.

سپس به راه خود ادامه داد و پرنده ­ای دید كه عقابی به دنبال آن است،‌ پرنده اطراف آن پیامبر می­ چرخید، پیامبر با خود گفت: پروردگارم به من دستور داده که این را بپذیرم. پس آستین خود را باز کرد و پرنده داخل آن شد. عقاب گفت:‌ صیدم را كه چند روز است دنبال آن هستم گرفتی؟! گفت: پروردگارم به من دستور داده که این را ناامید نکنم. سپس قطعه­ ای از ران خود را جدا کرد و به سوی او انداخت و به راه خود ادامه داد. در بین راه به گوشت مرداری بدبو که کرم گذاشته بود برخورد کرد. گفت: پروردگارم به من دستور داده که از آن فرار کنم.

و بازگشت و در خواب دید كه گویا به او می­گویند: تو کاری که به آن مأمور بودی انجام دادی، آیا می­دانی آن­ ها چه بودند؟ گفت: نه. به او گفته شد، و اما كوه، غضب بود، انسان وقتی خشمگین می­ شود،‌ خود را نمی­ بیند، و از شدت غضب، ارزش خود را فراموش می­ کند، و وقتی که خود را حفظ نماید و ارزش خود را بشناسد و غضب او آرام گیرد، عاقبتش مانند یک لقمۀ لذیذی است که آن را بخورد. و اما تشت طلا، عمل صالح می ­باشد که وقتی انسان آن را پنهان كند،‌ خداوند می­ خواهد آن را آشكار کند تا همراه با ثواب آخرتی که خدا برایش ذخیره می­ کند، او را با آن عمل زینت دهد.

و اما پرنده، كسی بود كه تو را نصیحت می­ کند، او و نصیحتش را بپذیر.

و اما عقاب، نیاز بود که نزد تو می ­آید، هیچ وقت چنین کسی را ناامید نکن.

و اما گوشت بدبو،‌ غیبت بود، همیشه از آن فرار کن.

عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق( ره)، ترجمه و تحقیق: محمد رحمتی­ شهرضا، ج1، ص 243 و 244