هفده ربیع الاول، بهاری ترین فصل اهل زمین است. در نیلوفرانه قدوم ختم رسل، برای روشنی دیدگان جد عزیزش، نور در دیدگان منتظر آینه ها پراکنده اند؛ نور عالم گیر صادق آل احمد را!
آخرین فرستاده الهی «احمد» در تاریخ 17 ربیع الول عام الفیل، دیده به جهان گشود. روزی مبارک که مصادف با قدومش ایوان کسری شکاف برداشت و چند کنگره آن فرو ریخت و آتش آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ دریاچه ساوه خشک گردید؛ بت‏های مکه سرنگون شدند؛ نوری از وجود آن حضرت به سوی آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگ‏ها را روشن کرد. آری این نور محمد است که بر جهان تیره و تار آن زمان تابید و تا به امروز آنرا منور نموده است.

او آمد که مرهمی باشد بر دل رنجور مظلومان و مژده‌ای باشد برای نوید آینده‌ای متعالی برای انسانیت و پایانی باشد بر ظلمت جاهلیت. پیامبری که به‌درستی او را پیامبر رحمت نامیده‌اند و خالق نیز وی را رحمة للعالمین نامید. پیامبری که بزرگ‌ترین معجزه‌اش، مکارم اخلاق و حسن خلق بود و به‌وسیله این سلاح قوی، دل‌های تمام مؤمنان را از آن خود نمود و برای اولین بار در تاریخ بشر، حکومتی بنا نهاد بر پایه عدالت و مهرگستری. آیین اسلام را سراسر نور بود، از جانب خدا به مؤمنان هدیه کرد.

آمنه (سلام‌الله علیها) در زمان بارداری می‌گفت که هرگز احساس نکرده که باردار شده و هیچ‌گاه باری سنگین همچون زنان دیگر را در خود نیافته است. گفته‌اند پیامبر (صلی‌الله علیه و آله و سلم) در هنگام متولد شدن پاکیزه و تمیز بود و خون و چیزهای دیگر به همراه او از شکم مادر خارج نشد. همین‌طور می‌گویند زمانی که پیامبر (صلی‌الله علیه و آلهِ و سلم) متولد شد سر به‌سوی آسمان بلند کرد و سپس برای خداوند تبارک‌وتعالی سجده نمود.

و اما وقتی‌که می‌رفت تا دین آسمانی وی «اسلام» با کید و کینه دشمنانش به فراموشی سپرده گردد؛ نواده وی، «صادق آل محمد (ع)» به پا خواست و با درایتی علوی، دوباره احیا نمود. امام صادق(علیه‌السلام) در هنگام طلوع فجر روز جمعه 27 ربیع‌الاول سال 83 هـ ق در شهر مقدس مدينه به دنيا آمدند، پدر آن بزرگوار حضرت امام باقر(علیه‌السلام)، و مادر آن بزرگوار امّ فروه دختر قاسم بن محمد بن أبى بكر بودند.

حضرت صادق جعفر بن محمد بن على بن الحسين(علیه‌السلام) از ميان برادران خويش جانشين پدرش حضرت باقر(علیه‌السلام) بود، و وصى آن جناب بود كه پس از او به امر امامت قيام نمود، و در فضل و دانش سرآمد همه برادران گشت، و از همه آنان نام‌آورتر، و در قدر و منزلت بالاتر، و در ميان شيعه و سنى مقامش ارجمندتر بود، و به‌اندازه مردم از علوم آن حضرت نقل کرده‌اند كه سخنانش توشه راه كاروانيان و مسافران و نام ناميش در هر شهر و ديار زبانزد مردمان گشته، و از هیچ‌یک از اين خاندان علماء و دانشمندان بدان اندازه كه از آن جناب حديث نقل كرده از ديگرى نقل نکرده‌اند، و هیچ‌یک از اهل آثار و ناقلان اخبار بدان اندازه كه از آن حضرت بهره بردند از ديگران بهره‌گیری نكردند، زيرا اصحاب حديث كه نام راويان ثقات آن بزرگوار را جمع کرده‌اند با اختلاف در عقيده و گفتار شماره آن به چهار هزار نفر می‌رسد. و دلیل‌های روشن درباره امامت آن جناب به‌اندازه‌ای است كه دل‌ها را حيران كرده و زبان دشمن را از خورده گيرى گنگ و لال ساخته است.