تازه جامعه اسلامی در مدینه پا گرفته بود پیامبر(ص) چون شمعی فرزوان در جمع صمیمی مهاجران و انصار، همراه با خانواده خود زندگی می کرد. چشم های مسلمانان به خانه پیامبر دوخته شده بود، در انتظار این که فاطمه (سلام علیها) با چه کسی ازدواج خواهد کرد.

برخی که خود را شایسته همسری با دختر پیامبر(ص) می دانستند به خواستگاری او رفتند اما پیامبر(ص) فرمودند: امر ازدواج فاطمه(س) با پروردگار اوست. [1]

در این میان چند نفر از مسلمانان به حضرت علی(ع) گفتند: «تو به خواستگاری فاطمه برو شاید پیامبر(ص) بپذیرد.» [2]

فاطمه زهرا(س) به عقد امیرالمومنین در آمد و مردم شنیدند که پیامبر(ص) فرموده است:

بشارت باد بر تو ای ابوالحسن! خداوند در آسمان، فاطمه را به عقد تو در آورد، قبل از اینکه من در زمین او را به همسری تو درآوردم.

و فرمود: «و لولا علی لما کان لفاطمه کفو»[3]

اگر علی نبود برای حضرت فاطمه(س) هیچ همتا و همانندی یافت نمی شد.

فضای پر امید خانه حضرت زهرا(س) را شکوفه های انتظار پوشانده بود. انتظار نوزادی که لبخند شادمانی را بر لب های پیامبر(ص) می نشاند. این مولود نه تنها نور چشم و فرزند فاطمه(س) بود، بلکه پاره قلب و فرزند پیامبر(ص) نیز بود.

مردم مدینه این حدیث را از رسول خدا(ص) شنیده بودند که می فرمود: خداوند فرزندان هر پیامبری را، تنها از نسل او قرار داد، اما فرزندان مرا از نسل من و از نسل علی بن ابی طالب (ع) قرار داد، فرزندان هر دختری به پدرشان نسبت داده می شوند، جز فرزندان فاطمه(س) که من پدر آنان هستم. [4]

سرانجام، در نیمه ماه رمضان، ماه زیبای ضیافت الله، فرزند رسول خدا
(ص) دیده به جهان گشود و شادمانی و سرور فضای خانه پیامبر(ص) و امام علی(ع) را عطرآگین کرد.

در تاریخ ولادت آن حضرت اختلاف وجود دارد، که در تاریخ روز ولادت همگی اقوال یکی می باشد ولی در تاریخ سال ولادت دو قول که یکی سال دوم هجری و دیگری سال سومی هجری بادشد. که با بررسی اقوال مختلف صحیح تری دو قول مربوط به سال سوم هجری می باشد.

بنابراین امام مجتبی(ع) در شب سه شنبه[5]، نیمه ماه مبارک رمضان[6] سال سوم هجرت[7] متولد شدند. این خود فضیلتی برای این امام بزرگوار است که در چنین ماهی و چنین شبی قدم به این عالم گذاشت.

در واقع امام حسن(ع) دو سال پس از تزویج حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه متولد شد و این واقعه بین جنگ احد و آمدن پیغمبر به مدینه بود. [8]

امام حسن(ع) در شش ماهگی به دنیا آمده همچون عیسی بن مریم که او هم شش ماهه به دنیا آمده بود.

روایت کرده اند: که یک روز ام فضل همسر عباس عموی پیامبر به منزل او آمد و گفت: ای محمد دیشب در خواب دیدم که یکی از اعضای بدن خود را در خانه من جا نهادی. پیامبر فرمود: فاطمه دخترم پسری به دنیا آورده است که تو باید او را شیردهی. [9]

امام حسن(ع) نه تنها از سوی پدر بلکه از سوی مادر به عبدالمطلب و از هر دو سو علی نیز به هاشم منسوب می گردد و از آنجایی که حسن به جد بزرگوارش بیش از حد شباهت داشت رسول خدا(ص) می فرمود: حسن از آن من است و حسین از آن علی است.

برگرفته از تحقیق پایانی خانم مریم مشی [10]