بالاترین مصیبتی که بر اسلام وارد شد، همین مصیبت سلب حکومت از حضرت امیر‏‎ ‎‏ـ سلام الله علیه ـ بود؛ و عزای او از عزای کربلا بالاتر. مصیبت وارده بر امیرالمؤمنین و بر‏‎ ‎‏اسلام بالاتر است از آن مصیبتی که بر سیدالشهداء ـ سلام الله علیه ـ وارد شد. اعظمِ‏‎ ‎‏مصیبتها این مصیبت است که نگذاشتند مردم بفهمند اسلام یعنی چه. اسلام حالا هم به‏‎ ‎‏حال ابهام دارد زندگی می کند. الآن هم مبهم است. الآن هم نمی دانند مردم که معنی‏‎ ‎‏اسلام چیست، حکومت اسلامی چیست، اسلام چه می خواسته بکند، چه برنامه ای اسلام‏‎ ‎‏داشته است در حکومتش. این پنج سال حکومت، یا پنج ـ شش سال حکومت حضرت‏‎ ‎‏امیر، این با همۀ گرفتاریهایی که بوده است و با همۀ زحمتهایی که از برای حضرت امیر‏‎ ‎‏فراهم شد، سلبش عزای بزرگ است. و همین ‏‏[‏‏دورۀ‏‏]‏‏ پنج ساله و شش ساله، مسلمین تا به‏‎ ‎‏آخر باید برایش جشن بگیرند؛ جشن برای عدالت، جشن برای بسط عدالت، جشن برای‏‎ ‎‏حکومتی که اگر چنانچه در یک طرف از مملکتش، در یک جای از مملکتش، برای‏‎ ‎‏یک معاهد‏ـ یک زن معاهد ـ یک زحمت پیش بیاید، یک خلخال از پای او درآورند،‏‎ ‎‏حضرت، این حاکم، این رئیس ملت، آرزوی مرگ بکند، که مرگ برای من ـ مثلاً ـ بالاتر‏‎ ‎‏از این است که در مملکت من یک نفر زنی که معاهد هست خلخال را از پایش درآورند.‏

صحیفه امام، ج2، ص360

امام باقر علیه السلام فرمود: خدای تبارک و تعالی فرموده است:

هر آینه عذاب می کنم هر رعیتی را که در اسلام با پیروی از امام ستمگری که از جانب خدا نیست دینداری کند، اگرچه آن رعیت نسبت به اعمال خود نیکوکار و پرهیزکار باشد و هر آینه در میگذرم از هر رعیتی که در اسلام با پیروی از امام عادل از جانب خدا دینداری کند، اگرچه آن رعیت نسبت به خود ستمگر و بدکردار باشد.

اصول کافی، ج2، کتاب حجّه، باب کسی که خدای عزوجل را بدون امامی از جانب او دینداری کند،حدیث چهارم

بسم الله الرحمن الرحیم

ابوالصّلت هروی می­گوید: از امام رضا علیه السلام شنیدم که فرمود: خداوند عزوجل به یكی از پیامبرانش وحی فرمود كه فردا صبح، اولین چیزی را که دیدی، بخور، دومی را پنهان کن، سومی را قبول کن، چهارمی را ناامید نكن و از پنجمی فرار کن. فردا صبح، حرکت کرد و در راه به كوهی سیاه و بزرگ رسید. ایستاد و گفت: پروردگار به من دستور داد که این را بخورم و تعجب کردم. سپس با خود گفت:‌ پرودگارم به من دستوری می دهد که توانایی انجام آن را داشته باشم. سپس به طرف آن حرکت کرد که آن را بخورد، و هر قدر که به آن نزدیک می­ شد، كوه كوچك­تر می شد تا به آن رسید و آن را به اندازۀ یک لقمه یافت، آن را خورد و از هر غذایی لذیذتر بود.

سپس حرکت کرد و تشتی از طلا یافت و گفت: پروردگارم به من دستور داده که این را پنهان کنم،‌ حفره ­ای ایجاد کرد و تشت را درون آن قرار داد و خاک بر آن ریخت و حرکت کرد، پشت سر خود را نگاه کرد و متوجه شد که تشت نمایان شده است، ‌با خود گفت:‌ من، کاری را که پروردگارم دستور داده بود، انجام دادم.

سپس به راه خود ادامه داد و پرنده ­ای دید كه عقابی به دنبال آن است،‌ پرنده اطراف آن پیامبر می­ چرخید، پیامبر با خود گفت: پروردگارم به من دستور داده که این را بپذیرم. پس آستین خود را باز کرد و پرنده داخل آن شد. عقاب گفت:‌ صیدم را كه چند روز است دنبال آن هستم گرفتی؟! گفت: پروردگارم به من دستور داده که این را ناامید نکنم. سپس قطعه­ ای از ران خود را جدا کرد و به سوی او انداخت و به راه خود ادامه داد. در بین راه به گوشت مرداری بدبو که کرم گذاشته بود برخورد کرد. گفت: پروردگارم به من دستور داده که از آن فرار کنم.

و بازگشت و در خواب دید كه گویا به او می­گویند: تو کاری که به آن مأمور بودی انجام دادی، آیا می­دانی آن­ ها چه بودند؟ گفت: نه. به او گفته شد، و اما كوه، غضب بود، انسان وقتی خشمگین می­ شود،‌ خود را نمی­ بیند، و از شدت غضب، ارزش خود را فراموش می­ کند، و وقتی که خود را حفظ نماید و ارزش خود را بشناسد و غضب او آرام گیرد، عاقبتش مانند یک لقمۀ لذیذی است که آن را بخورد. و اما تشت طلا، عمل صالح می ­باشد که وقتی انسان آن را پنهان كند،‌ خداوند می­ خواهد آن را آشكار کند تا همراه با ثواب آخرتی که خدا برایش ذخیره می­ کند، او را با آن عمل زینت دهد.

و اما پرنده، كسی بود كه تو را نصیحت می­ کند، او و نصیحتش را بپذیر.

و اما عقاب، نیاز بود که نزد تو می ­آید، هیچ وقت چنین کسی را ناامید نکن.

و اما گوشت بدبو،‌ غیبت بود، همیشه از آن فرار کن.

عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق( ره)، ترجمه و تحقیق: محمد رحمتی­ شهرضا، ج1، ص 243 و 244