احادیثی از امام حسن مجتبی علیه السلام
امام حسن علیه السلام فرمودند:
ای فرزند آدم تو از روزی که شکم مادر را ترک گفتی و قدم به زمین گذاردی، پیوسته سرگرم نابود کردن عمر خویش هستی. از فرصت زندگی استفاده کن و از آنچه اکنون در دست داری برای منازلی که در پیش داری بهره بردار، که افراد با ایمان از دنیا زاد و توشه برای فردای خود تهیه می کنند و افراد بی ایمان تنها از آن لذت و کامروایی می خواهند.
روزی حضرت مجتبی فرزندان خود و فرزندان برادر خود را دعوت کرد و به آنان فرمود: همه شما کودکان اجتماع امروز هستید و امید می رود که بزرگان فردا باشید، دانش بیاموزید و در کسب علم کوشش کنید و هر کدام که حافظه قوی ندارید و نمی توانید در مجلس درس، مطلب استاد را ضبط کنید، آن ها را بنویسید و نوشته ها را در منزل نگه داری کنید تا در موقع لزوم به آن مراجعه کنید.(1)
امام حسن علیه السلام:
تعجب می کنم از کسانی که در غذای جسم خود فکر می کنند ولی در امور معنوی و غذای جان خویش تعقل می نمایند: شکم را از طعام مضر حفظ می کنند ولی باک ندارند که افکار پلیدی در روان آن ها وارد شود.
امام حسن بهترین لباس های خود را در موقع نماز در بر می کرد، کسانی از آن حضرت سبب این کار را پرسش کردند، در جواب فرمود: خداوند جمیل است و جمال و زیبایی را دوست دارد به این جهت خود را در پیشگاه الهی زینت می کنم. خداوندام فرموده با زینت های خود در مساجد حاضر شوید.(2)
امام صادق علیه السلام فرمود: امام حسن عابدترین مردمان زمان خویش بود و هم با فضیلت ترین بود. هر گاه به سفر حج می رفت با پای پیاده و گاهی با پای برهنه راه می پیمود و چون به یاد مرگ و قبر و زنده شدن مردگان و گذشتن از صراط می افتاد، اشک می ریخت و چوب به یاد عرض اعمال می افتاد فریاد می کشید و مدهوش می گشت.
«و کانَ إذا قامَ فی صلاتِهِ تَرتَعِدُ فرا نفسه بینَ یدی ربِّه عزوجلَّ؛ همین که به نماز می ایستاد بند های بدنش می لرزدید به جهت آن که خود را در مقال پروردگار خویش می دید.»
منابع:
1- الحدیث، جلد1، ص 62.
2-مناقب، ج 3، ص 400.
برگرفته از کتاب: سیره عملی اهل بیت علیه السلام، حضرت امام حسن علیه السلام، چاپ چهارم، تربت؛ فیض کاشانی، 1387.