امام رضا علیه السلام فرمود:

امام حسن علیه السلام در موقع مرگ گریه می کرد. عرض کردند شما چرا گریه می کنید در حالی که جایگاه بلندی نزد پیامبر دارید و بیست مرتبه پیاده به سفر حج رفته اید و تمامی امول، حتی کفش هایتان را سه مرتبه در راه خدا داده اید؟!

فرمود: إنّما أبکی لِخِصلتَین: لهول المطّلع و فراق الاخیه

فرمود به دو چیز اشک می ریزم: یکی هول مطلع«یعنی ایستادن در روز قیامت و گرفتاری های گوناگون پس از مرگ» و دیگر فراق و دوری از دوستان.(1)

مرحوم شیخ صدوق، طبرسی و دیگر بزرگان به نقل از ابراهیم بن عباس حکایت می کنند:

در  طول مدتی که در محضر مبارک امام علی ابن موسی الرضا علیه اسلام بودم و در محافل و مجالس گوناگون، همراه با آن حضرت شرکت داشتم هرگز ندیدم سخنی و مطلبی در مسائل دین و امور مختلف از آن حضرت سوال شود، مگر آن که بهتر و شیوا تر از همه پاسخ می فرمود و در همه علوم و فنون به طور کامل اگه و آشنا بود و نیز جوابی را که بیان می نمود در حد عالی قانع کننده بود، و کسی را نیافتم که از او آشنا تر باشد.

همچنین مامون در هر فرصت مناسبی به شیوه های مختلفی، سمی داشت تا آن حضرت را مورد سوال و آزمایش قرار بدهد، ولی امام رضا علیه السلام در هیچ اموری درمانده نگشت، بلکه در هر رابطه ای که از آن حضرت سوال می شد، به نحو صحیح و کامل پاسخ و بیان می فرمود. معمولا مطالب و جواب سوال هایی که حضرت بیان می فرمود، گرفته شده از آیات شریفه قرآن بود. آن حضرت قرآن را هر سه روز یک مرتبه ختم می کرد و می فرمود:

 اگر بخواهم می توانم قرآن را کمتر از این مدت هم ختم کنم و تلاوت نمایم. من به هر آیه ای از آیات قرآن که مرور می کنم، درباره ی آن تامل می کنم و می اندیشم که پیرامون چه موضوعی می باشد و در چه رابطه ای، یا چه حادثه ای سخن به میان آورده و در چه زمانی فرود آمده.

هرگز بدون تدبر و تامل در آیات شریفه، از آن ها رد نمی شوم، به همین جهت است که مدت سه روز طول می کشد تا قرآن را تلاوت و ختم کنم.(2)

منابع:

1- بحار الانوار، ج 43، ص 331، آیات الولایه، ص 293.

2-اعلام الوری طبرسی، ج2، ص 63؛ عیون الاخبار الرضا، ج2، ص180.