تشییع جنازه امام هادی(ع)

         روز شهادت امام هادی(ع)شهر یکپارچه صیحه و ضجّه بود و هنگامی که جنازه او را برای نماز بیرون آوردند جمعیت عظیمی با گریه و ناله دردمندانه در سوگش جمع شدند.

         در تشییع پیکر پاک او،با تعطیلات ادارات رسمی و مراکز تجاری سامرا،وزیران و عالمان و قضات و چهره های بارز کشوری و لشکری آن روز و جمعی از خاندان بنی عباس حضور داشتند و با یادکرد عظمتها و مناقب آن امام والا،خسارتی را که جامعه و امت اسلامی با از دست دادن او متحمل شده بود، بازگو می کردند. تشییع جنازه ای بود که سامرّا در تاریخ خود هرگز نمونه آن را ندیده بود[1].

         امام عسکری(ع)پیش از آنکه جنازه را برای تشییع بیرون ببرند بر پیکر پدر خود نماز گزارده سپس جنازه توسط سیل جمعیت عزادار و متأثر از فقدان آن حضرت تشییع شد. دولتمردان و درباریان نیز برای عوام فریبی و سرپوش گذاشتن بر جنایات خود در این مراسم شرکت کردند.احمد بن متوکل به دستور معتز بر پیکر امام نماز خواند[2].

         بلافاصله پس از نماز،جنازه توسط مقامات،به خانه بازگردانده شد و در همانجا-که مدفن فعلی اوست-به خاک سپرده شد.این سرعت بازگرداندن جنازه به منزل، نشان دهنده وحشتی است که رژیم عباسی از تجمع مردم هنگام شهادت امام هادی(ع)داشت.

         پس از شهادت آن حضرت ،فرزند جوانش حسن بن علی امام شیعه شد و گروهی که درخانه امام هادی(ع)جمع شده بودند خطوط سیمای امام شهید را در چهره درخشنده این پسر 22 ساله می دیدند. و این گونه خط روشن امامت تداوم یافت[3].

         این بود شهادت و رحلت جانسوز امام هادی(ع)در تبعید گاه سامرّا و مبارزات بیست ساله او با طاغوتیان در آن سرزمین تا سر حد شهادت.

         درود بی کران همه خداپرستان مخلص بر روان پاک تو ای امام روشنگر و مبارز طاغوت برانداز و ای شهید راه اسلام ناب و راه نبرد با طاغوتیان.

         سلام خالصانه ما بر قبر منوّرت در تبعید سامرّا که همچنان پرچمی استوار بر ضد استکبار و الحاد و سمبل پیکار و مقاومت در برابر صاحبان زر و زور و تزویر است[4].

 برگرفته از تحقیق پایانی خانم خدیجه میرزایی