یکی از آفات تبلیغ کم رویی است . کم رویی در لسان حدیث به الحیاء تعبیر می شود .

«الحیاء الی قسمین ممدوح و مذموم فاما الممدوح  فهو حیاء نا ش عن العقل …و اما المذموم فهو الحیاء الناشی عن الحمق…».

حیاء بردو گونه است حیای ممدوح و حیای مذموم .حیای پسندیده این است که عقل یا شرع حکم به صحت یا پسندیده بودن آن کار می کند ،مانند حیا از معاصی یا از مکروهات . ولی حیای مذموم ،ناشی از حماقت و جهل است و عوام و عرف ،آن را قبیح می شمرند . ولی در واقع قبیح نیست ،مانند حیا کردن از پرسش سؤالات  علمی یا حیا کردن  از انجام اعمال عبادی که نادانان آن را مذموم  می دانند .

پس حیایی که ناشی ازعقل باشد ،ثمره اش علم است و حاصل حیای ناشی از حماقت ،جهل و نادانی  است . با یک مثال ،این بخش از بحث را به پایان می بریم . فرض کنید شخصی پیش نماز است و کم رو . نماز را می بندد و در اثنای نماز یادش می آید که وضو نداشته است .

قطعاًچنین شخصی  با خود کلی فکر می کند که اگر  من نماز را بشکنم و بگویم که وضو ندارم ،مردم چه می گویند ،وای آبروی من می رود ؛دیگر مردم  به من اعتنا نمی کنند  به من  محل نمی گذارند  و شروع  می کند برای  خودش فلسفه بافی .ولی کسی که کم رو نباشد  سریع بر می گردد و می گوید :«ببخشید ! یادم آمد که وضو نداشتم ،می روم وضو می سازم و بر می گردم ». با توجه  به مقایسه ی وضعیت این دو دسته  افراد ،حساس بودن کار نیز هویدا  می شود . البته باید دقت کرد که پررویی نیز خودش آفتی  است  که نباید به آن مبتلا شد .